De Ekster is het symbool van verantwoordelijkheid.
Waar zwart en wit ontmoeten ontstaat betekenis.
Reflectie maakt nauwkeurig. Weten waar je staat—dat is de kern van zorgvuldig bouwen.
Als je beter kijkt, zie je de glans
De glans zit in details: afwerking, timing, verantwoordelijkheid.
Lees meer: over de ekster (bron & achtergrond)
De volgende tekst komt van Ekster.nl
Ekster
De ekster is een broedvogel die in het noordelijke deel van het Euraziatische continent voorkomt. Het is een van de vogels uit de kraaienfamilie die eksters worden genoemd. In Europa wordt het woord “ekster” door Engelstaligen gebruikt als synoniem voor de Euraziatische ekster: de enige andere ekster in Europa is de Iberische ekster, die beperkt is tot het Iberisch schiereiland.
De ekster is een van de intelligentste vogels, en men denkt dat hij een van de intelligentste van alle niet-menselijke dieren is. Het is de enige vogel waarvan bekend is dat hij de spiegeltest doorstaat, samen met zeer weinig andere soorten.
Beschrijving
Het volwassen mannetje van de ekster is 44–46 cm lang, waarvan meer dan de helft de staart is. De spanwijdte is 52–62 cm. De kop, hals en borst zijn glanzend zwart met een groene en violette glans; de buik en scapula’s zijn zuiver wit; de vleugels zijn zwart met een groene of paarse glans. De gegradueerde staart is zwart, glanzend met groen en roodachtig paars. De poten en de snavel zijn zwart; de iris is donkerbruin. Het verenkleed van beide geslachten is gelijk, maar de vrouwtjes zijn iets kleiner. De staartveren van beide geslachten zijn vrij lang, ongeveer 12–28 cm lang. De mannetjes van de ekster wegen 210–272 gram, terwijl de vrouwtjes 182–214 gram wegen. De jongen lijken al op de volwassen dieren, maar hebben in het begin niet veel van de glans op het roetkleurige verenkleed.
De volwassen vogels ruien jaarlijks na het broeden. De rui begint in juni of juli en eindigt in september of oktober. De primaire vliegveren worden over een periode van drie maanden vervangen. Jonge vogels ondergaan een gedeeltelijke rui die ongeveer een maand later begint dan de volwassen vogels, waarbij hun lichaamsveren worden vervangen, maar niet die van de vleugels of de staart.
Verspreiding en habitat
Het verspreidingsgebied van de ekster strekt zich uit over Eurazië, van Spanje en Ierland in het westen tot het schiereiland Kamtsjatka. De voorkeur gaat uit naar een open landschap met verspreide bomen en eksters komen normaal gesproken niet voor in boomloze gebieden en dichte bossen. Soms broeden ze in hoge dichtheden in voorstedelijke omgevingen zoals parken en tuinen. Ze kunnen ook vaak dicht bij het centrum van steden worden aangetroffen.
Eksters zijn normaal sedentair en brengen de winter door in de buurt van hun broedgebieden, maar vogels die aan de noordelijke grens van hun verspreidingsgebied in Zweden, Finland en Rusland leven, kunnen bij barre weersomstandigheden naar het zuiden trekken.
Stelen Eksters? Of krijgen ze gewoon de schuld?
De volgende tekst komt van Birdnote:
Rossini’s opera uit 1815, The Thieving Magpie, vertelt over een huishoudster die bijna naar de galg gaat omdat ze zilver van haar werkgevers heeft gestolen. Op het laatste moment werd onthuld dat de zilverdief eigenlijk een ekster was die spullen in de kerktoren had verstopt. De opera was zo populair dat men denkt dat deze het slinkse imago van de ekster heeft versterkt. Tegenwoordig denkt men vaak dat de Euraziatische ekster van nature glanzende dingen steelt, maar onderzoek wijst uit dat dit niet klopt.
Wetenschappers van de Universiteit van Exeter plaatsten voedsel naast glimmende en beschilderde voorwerpen om de reactie van eksters te testen. Het resultaat: de eksters waren juist voorzichtiger in de buurt van de glimmende objecten en bleven weg van het voedsel. Ze zijn nieuwsgierig en pakken soms glimmende dingen op, maar hebben geen voorkeur voor glans. Een ekster pikt sneller je boterham dan je zilver.
Voor BirdNote – Michael Stein
Wat is er dan met glimmende dingen en Eksters?
Het antwoord schuilt in de reflectie. Toen Goldie, een Europese ekster, in de spiegel keek en een gele stip op haar zwarte nekveren zag, veegde ze die weg — alsof ze wist dat de vogel in de spiegel zichzelf was. Het was de eerste keer dat spiegelzelfherkenning (MSR) bij vogels werd vastgesteld. Deze vaardigheid wordt beschouwd als bewijs dat een dier weet wie het is en is de basis voor menselijke eigenschappen zoals zelfbewustzijn.
MSR wordt beschouwd als bewijs dat je weet wie je bent:
Onderzoekers hebben de MSR-test bij vele diersoorten uitgevoerd. De meeste dieren slagen niet: ze zien hun spiegelbeeld als een rivaal en proberen het te verdrijven. Slechts weinig soorten — waaronder sommige apen en nu dus eksters — lijken zichzelf te herkennen.
Bronnen: Ekster.nl · BirdNote · University of Exeter